Op een koude zondag, waarop eigenlijk hard gestudeerd moet worden toch maar even een emotioneel verhaaltje over BMX, om even wat leegte op te vullen.
Dertien was ik, skaten kwam net een beetje op en het was te vet, dat moest en zou ik ook doen. Samen met m’n pa naar Burnside toe. Toen kon je daar nog tweedehands skeelers voor een prikkie op de kop tikken. Helaas, niets in mijn maat. Of misschien gelukkig maar, want daar begon mijn liefde voor BMX. Net die dag dat ik skeelers gingen scoren was de B.O.K. Ik ben nu twintig, dus dat moet in 2002 geweest zijn. Ome Herm maakte Frankie, die toen nog een klein rotjochie van 16 was, even duidelijk dat het toch wel de bedoeling was dat hij voor het begin van de wedstrijd al aanwezig had moeten zijn.
Jongens als Rik, Souf en Barry braken de spot toen al totaal af. Vooral voor Souf was dit vrij letterlijk te nemen, daarom ook dat peg verbod in Burnside. De hele dag ben ik wezen kijken. Hoe vet was dat, truckjes op een fiets.
Van een jongen uit m’n klas kon ik een crossfietsje overnemen. Beetje hangen in de skateparkjes en vooral kijken naar hoe het moest. Ik zag frankie een 360 hop doen, de trendhoer. M’n mond viel open, dat kon nooit.
Na een jaar veel werken en cash innen op m’n 14 verjaardag, had ik dan eindelijk genoeg geld om een BMX te kopen. Een witte GT performer voor 350 euro. Wat een ramp. Waar moest ik beginnen. Na 4 dagen een beetje op de steuntjes staan was het wel weer leuk geweest. Maar al snel kwam de eerste barspin vanaf pegstand en ik was de man van de straat. Gerwin had ondertussen ook een BMX gekocht en we trokken steeds meer met elkaar op en pushte elkaar om nieuwe dingen te leren, tot het noodlot toesloeg. Ik ging verhuizen. Van een wijk met best veel leuke spots ging ik naar een dorpje waar helemaal niets te rijden was. Op de dag van de verhuizing was ik nog een beetje door mijn oude straat aan het rollen en ik dacht eens wat nieuws te proberen. En daar was m’n eerste 90 hop. Die werd in de loop van de tijd steeds meer uitgebreid tot 180’s en zo begon het fietsen leuk te worden.
Toen was daar de eerste B.O.K waar ik aan meedeed, natuurlijk werd ik iets van laatste, maar ik merkte wel dat de BMX wereld precies was waar ik thuis hoorde. In de jaren daarop werd het steeds gekker, deed ik dingen die ik eigenlijk niet kon en liep wat nare blessures op. Zo werd het gewoonte dat ik bij elkaar B.O.K iets nieuws moest proberen. Wat meestal een worst slam medaille tot gevolg had.
Op M’n 17 ging ik voor het eerst naar de masters. Wat een hemel. Alle dikke tricks werden gedaan en de sfeer was geweldig. Het feest in die gloriabar in de stad was te vet. Iedereen crowd surfen en een fijn potje vechten met foute franse bazen. Bier jatten was toen de hobby van de avond. Het jaar daarna was de masters ook weer gruwelijk. Te lam alles kapot maken wat in de buurt van de parkeerplaats was en een heel naar feestje in een krakers communie waar ik nog een fijne trap in Mn gezicht aan over heb gehouden. Afgelopen jaar was even een diepte puntje, beetje ziek en niet helemaal goed in m’n hoofd zorgde voor een vervroegde treinreis back home.
In de loop van de gingen onze BMX filmpjes ook vooruit en bmxteamalg.tk was een tijdje een redelijk goed bekeken medium. Onze eerste film bestond uit 15 minuten x-ups, 360 taps en bunnyhops. Later werden het vooral samenvattingen van Fietsavondjes en roadtrips.
Vorig jaar zomer ging het allemaal een beetje bergafwaarts. Nadat ik mijn enkelbanden behoorlijk verneukt had werd ik voorzichtiger. Ouwe dingen verleerde ik en ik had niet echt de behoefde nieuwe dingen te leren. Om mezelf te bewijzen dat ik nog wel genoeg van BMXen hield ging ik maar dingetjes organiseren, zoals de streetjamdeventer en de redbullbackyard diggers. Toch haalde ik daar niet echt veel voldoening uit en was het meer spanning dan lol die er vanaf kwam. De laatste tijd gaat het fietsen weer wat vooruit, maar het blijft vooral bij een beetje spinnen.
Toch ben ik geworden wie ik ben door BMX. Mijn hele kijk op de wereld is vanuit de view van een BMXer. Overal zie je spots, terwijl anderen gewoon een bultje zien. Ook heb ik zoveel mensen ontmoet en heb ik mijn beste vrienden tijdens het fietsen leren kennen. Alhoewel ik minder fanatiek fiets dan voorheen is mijn liefde voor BMX nog steeds even groot. Alleen met de jaren komen er andere interesses en passies bij. Misschien denk je narmate je ouder wordt ook wel teveel na over de gevolgen die bepaalde acties kunnen hebben. Maar hoe je het ook wend of keer, BMX blijft mijn leven voor het grootste deel bepalen.
Door, Lennard
