We weten niet of het ontstaan is door een traumatisch gebeurtenis in zijn jeugd of een chronisch gebrek aan bebouwing en daarmee muren in zijn jeugdprovincie Zeeland, het feit blijft dat Mark nu graag zijn bandjes tegen een muur aan mag planten en daarbij graag een - uiteraard zo hoog mogelijke - skidmark achterlaat. Een reguliere sessie in oude vertrouwde meker bestaat voor Mark doorgaans uit een rondje of zes door het park rijden. Dan gaat het shirt uit en de bescherming aan en begint het spektakel. Een rauw gegrom, gepaard gaande met enkele angstaanjagende kreten, is hoorbaar vanaf het deck waar Mark zich heeft opgesteld. Zijn fiets schudt heen en weer en lijkt oncontroleerbaar. De rest van de aanwezigen weet niet goed waarze moeten kijken, angstig dat een verkeerde beweging van hen kant de in de lucht hangende energie op een onjuiste manier vrij laat. Een enkeling triple-checkt de settings op zijn ofhaar foto- of videocamera. Hij dropt in. Een push en twee krachtige slagen met het 30-9 verzet blijken niet genoeg om op snelheid te komen. Een 2e poging. Een extra crank en daar gaat hij dan. Stukje door de lucht. Bij het aanraken van de muur vervormt het monsterachtige lichaam en elke spier en pees werkt mee om zichzelf weer 3 meter terug in de landing te krijgen. Het lukt. Gejuich stijgt op vanuit alle hoekjes van het park. Iedereen komt weer uit zijn schuilplaats te voorschijn en een dappere fietser begint alweer een rondje te rijden. Een brede grijns verschijnt op het gezicht van Mark. Footy terug kijken en tijd voor een jointje of drankje. 's Nachts verschijnt er een berichtje op het nationale forum. Blijdschap met de scene in Nederland en euforie over het avondje rijden blijken uit Marks zinnen, die lang in het geheugen van de Nederlandse bmx'er gegrift zullen blijven staan.
